MÜJGAN (7)

Eğirdir’de Bir Aşk Hikayesi

-7-

                Dönelim yine Sekibağımıza.

                Akşama kadar kurup hazırladıkları çadırlarda geçirirler geceyi hep beraber gençler. Düşlerini, beklentilerini, ümitlerini anlatırlar birbirlerine, sevgililerini getirecek sabahı beklerken.

                Gizlice getirdikleri rakıyı da yudumlarlar ara sıra, uyku onları koynuna alana dek.

                Sevdaların doğduğu, aşk sözlerinin verildiği, gizli anlaşmaların yapıldığı yerdir Sekibağ.

                Daha önce birbirine göz koyanlar burada açarlar kalplerini birbirlerine; bakışlarıyla, verilen, kabul edilen menekşelerle.

                Kayalarla, çalıların müziği çalar burada. Menekşeler başta bütün kır çiçekleri bu müzikle doğar, bu müzikle ölürler Sekibağ’dan Sekibağ’a. Sekibağ’cı gençler her gelişlerinde bir mızrap daha vurup, daha da güçlendirirler bu cümbüşü kasabaya inene dek.

                Ertesi gün erkenden gelinlik kızlar, yeni gelinler ve kayınvalideler görünür gençlere uzanan yolun eteğinde.

                Analar bilerek yavaş yavaş tırmanırlar yokuşu, akşamdan kalma oğullarına toparlanıp hazırlansınlar, kendilerine gelsinler onlara ulaşmadan önce diye. Kadınlar, kızlar tepeye ulaşır ulaşmaz da damat adayları toz olurlar kendi bölümlerine… Gelinlik kızlar eteklerini çalıların tırnaklarına takmamaya çalışarak analarını takip ederler.

                Tepeye varınca analar, gelinler kahvaltıları hazırlamaya başlarlar. Kızlar iş görmez bugün.

Onların vazifesi sadece güzel olmak, beğenilmektir. Bu telaştan faydalanan kızlar yürürler hemen kendilerini sevdiklerinden, seveceklerinden ayıran kuru çalı dallarından, taşlardan yapılma alçak duvara doğru, etrafa çaktırmamaya çalışarak, herkesin bildiğini.

                İlk görüşmeler, tanışmalar, göz göze anlaşmalar böyle başlar: Kızlar duvar boyunca boy gösterirken, duvarın ötesindeki erkekler de onları seyredip karar verirler kimi seveceklerine, kime menekşe vereceklerine, hangi güzeli kendisine eş seçeceğine.

                Öğle ezanına kadar bu böyle devam eder. Öğle ezanıyla beraber dolmalar, bütün etler, pilavlar, kurma balıklar sepetlerden çıkarılır, ısınmaya konur gaz ocaklarına. Tertemiz sofra örtülerinin üstüne getirilen yemekler sıralanır, hep beraber yenir. Tatlılar da yendikten sonra çay demlenmeye bırakılır. Çaylar da içilip sofralar toplanırken, genç kızlar, yine sıvışır, duvar kenarında alırlar soluklarını. Kaş göz işaretleriyle, sevdikleri, beğendikleriyle anlaşır, hatta birbirleriyle konuşmayı başaranlar bile olur.

                İkindiye doğru, istenenler, sevilenler ellerinde sevgililerinin verdiği mor menekşelerle çadırlarına geri dönerler.

                Sıra çerez yemeğe gelmiştir.

                Günün en mühim kısmıdır bu.

                Bu etapta sofraları sadece çerezler değil, damat adayı anaları da süsler.

                Çerez zamanından önce kızlar, yerlerini kaynana adaylarına bırakıp çadırlarına dönerler. Delikanlılar da merakla yanlarına gelen analarına beğendikleri kızın adını verirler.

                Seneler önce işte böyle bir anda, çerez yenirken, Müjgan, çadırın önünde birdenbire beliren Şemsettin’i görmüştü. Kalbi o anda zıplayıp yer değiştirmişti sanki.

                Yine o anda biliyordu ki, o sadece Şemsettin’in olabilirdi...

                İşte o zamandan beri de O’nu seviyor ve O’nu bekliyordu, sessiz sedasız.

                Sadece anası biliyordu, kendisine söylenmeyen bu sırrı, her ana gibi, bir de her şeyi bilen Güllüşah.

                Akşam karanlığı basmadan yokuş aşağı evlerine doğru yürümeye başlar Sekibağ’cılar.

                Gizlice söylenmiş aşk manileri, verilmiş sevda sözleri, bu mosmor, sapsarı tepelere takılır kalır bir sonraki Sakibağ’a kadar.

                Aradıklarını bulamayan, bulduklarını alamayan gençler de, dualarını, ümitlerini ekerler, makilerin gölgesinde açmış menekşelerin üstüne.

devam edecek

Bu Haberi Paylaş

Yorum Yap