KUKLA
(OLMAK YA DA OLMAMAK)
Bu yazımda biraz mizahtan ve mizahi araçlardan söz etmek istedim;
Kukla; 14. yüzyılda ortaya çıkmış, Anadolu topraklarına erişmesi 17. yüzyılda olmuş farklı boyutlarda sahneye uyarlanan bir oyundur. Kuklada genel olarak komedi, trajedi ve sosyal konular işlenir. Kukla konusunda en bilineni usta Gepetto’nun yaptığı Pinokyo’dur. Gepetto bile Pinokyo’yu yaparken onun duygularını-düşüncelerini göz ardı etmiştir. Pinokyo en azından kötü bir yol dahi olsa yalan söyleyerek (burnu uzayınca) kendi özünün farkına varabilmiştir.
Ülke olarak, bizim insanımızda da kukla gibi yönetilmek, “emme-basma tulumba gibi başımızı sallamak” başka bir deyişle sessiz kalmayı akıl karı sanarak özünü yitirmek yaşam tarzı haline gelmiştir. Maalesef ağırlık olarak bu durumu siyasetten tutun da ast-üst pozisyonlarının olduğu kurumlarda bile görmektedir. Örneğin; günümüz ittifaklarında parti başkanı ne derse (çok az da olsa istisnalar hariç) genelde kukla yöntemi devreye giriyor. Kuklalık öyle yaygınlaşır ki bunu kamuda da görmek mümkündür. Sevgili kuklalar, kuklayı oynatan (idarecilerin) ne yapmak istediğini dahi tam anlamadan onaylar duruma gelmişlerdir. Dolayısıyla kuklacılık Gepetto’dan beri bir meslek iken, artık bir meslek haline gelmiştir.
Benim de aklıma şu geldi. Zamanın birinde Padişah ne derse arkasındaki halinden memnun olan-olmayan herkes“Padişahım sen çok yaşa” naraları atarlarmış. Günümüzde de kişi menfaatlerimiz ön plana çıkınca kendimizi kukla gibi oynatılmaktanrahatsız olmaz bir duruma geldik.
Benim acizane tavsiyem, kendi özlerinin farkına varmalarını düşünmeleridir.
Çünkü insan kukla olduktan sonra, iplerin kimin elinde olduğunu fark edemez duruma gelir. Kendimizi bir kişi-şahıs (idareci) eline bırakmak yerine bir değere bıraktığımız zaman özümüzü bulabiliriz.
Saygılarımla
12.01.2022 Havva MUTLUCAN