AHDE VEFA...
Adnan ÇAVDAR
Heybeliadaya gidenler mutlaka sahilde Tarçın isimli Golden Retriever cinsi köpekle karşılaşmıştır. Sürekli rıhtımda dolaşır, vapurla adaya gelenleri ilk önce o karşılardı.
Tarçın sıradan bir köpek değildi. Dost canlısı, eğitimli uysal bir köpekti. Kendisiyle konuşanları anlıyormuş gibi onlara bakar can kulağı ile dinlerdi.
Benim de Tarçın ile tanışmam tam da böyle oldu. Bir hafta sonu rıhtımda bankta oturup yaklaşan gemileri seyrediyordum. Birden karşıma geçip gözlerini gözlerime dikip yüzüme bakmaya başladı. İşte onun bu bakışlarından çok etkilenmiş ve uzun sürecek dostluğumuz da orada başlamıştı.
İlk tanışmamız da Tarçını sevip başını okşadığımda bana daha fazla sokuldu. Ve o gün akşama kadar peşimde dolaştı. Akşam dönerken de rıhtımdan beni yolcu etti.
Biz birkaç hafta böyle birlikte zaman geçirince dostluğumuzu da bayağı ilerlettik. Her hafta sonu, aynı saatte (mesai bitiminde) adaya gittiğim için Tarçın da mutlaka beni orada bekler olurdu. Özellikle benim vapurda olduğumu hisseder iskelenin kapısında bekler, ertesi gün de aynı iskeleden beni yolcu ederdi.
Bir yaz boyu bu karşılama uğurlama faslı böyle devam edip gitti. Tarçın, her hafta sonu beni aynı saatte rıhtımda bekler ben de aynı saate adada olurdum.
İşlerim gereği İstanbul'a veda edip ayrılacağımda ilk aklıma gelen yine Tarçın oldu. Heybeliada'ya gidip Tarçın'la vedalaşmak istedim. Ama bu sefer hafta sonu değil hafta içi bir gündü. Vapurundan inip rıhtıma baktım Tarçın ortalıkta gözükmüyordu. Biraz sağa sola bakındım yine yoktu. Sonunda Tarçınnnnn diye bağırmaya başladım. Ara sokaktan bir gelişi vardı. Şaşırmıştı. Benim geleceğim tarih değildi. O beni hafta sonu bekliyordu. Biz hasretle sarıldık. Patilerini göğsüme koydu ben de başını okşadım. Belirli bir zaman sonra bir şey farkettim. Tarçın gözlerime bakmıyordu. Tarçın dedikçe gözlerini kaçırıyordu benden. Galiba o da hissetmişti veda saatinin geldiğini.
O gün; ne ben Tarçın'ın gözlerine bakabildim, ne de Tarçın benim gözlerine bakabildi. Paylaştığım fotoğrafta gördüğünüz gibi sadece kafa kafaya verip sessizce vedalaştık.
Birkaç hafta sonra sahildeki kafe sahibi arkadaşımı telefonla aradım, Tarçın ne yapıyor dedim. Bana bir süre cevap vermedi. Daha sonra üzgün bir ses tonuyla. Tarçın, bir iki hafta rıhtımda seni bekledi. Daha sonra bir daha hiç görmedim dedi. O anda çok üzüldüm. Saatlerce ağladım. İşte o günden sonra köpeklere bakışım değişti.
"Renkli hayatımın siyah beyaz hikayesi" adlı kitabımdan.