VETİRE
Anadolu’nun bir köyünde yaşarmış, “Hayır Söylemez”. Köyünden delikanlının biri, gurbet ellere çıkmış. Hanya, Konya, çalışmış, çabalamış. Az buçuk kazanmış. Köye dönme zamanı gelmiş. Yolsuzluk… Taşıtsızlık… Yayan, yapıldak köyüne dönebilmiş. Bakmış, köyün alt başında, karasabanın sapındaymış “Hayır Söylemez”. Öküzlerine “De ha!” diyormuş.
“Selamlar dayı, kolay gelsin.”
“Sağ olasın yeğen, hoş geldin.”
Delikanlı, hayırlı haberler versin diye, gurbet heybesinden bir avuç incir çıkarmış. İkram ederek hoşbeşi sürdürmüş.
“Hoş bulduk dayı. Köyde ne var yok?”
“Pek bir şey yok da…”
“Da’ sı ne?”
“Sizin çomar öldü.”
“Bizim çomar niye öldü ki?”
“Devenizin kemikleri boğazına takılmış.”
“Devemiz niçin öldü?”
“Babanın mezarına taş çekiyorduk. Çok yükledik galiba.”
“Babam neden öldü?”
“Ananın üzüntüsüne dayanamamıştı.”
“Anam da öldü ha?”
“Oncağız, bacının üzüntüsünden gitmişti.”
“Vay başıma gelenler! Ocağın söndü desene dayııı!”
“Korkmayasın yeğenim, eviniz yıkıldı ama ocaklığı yerinde duruyor.”
***
***
Süleyman Şah… Ege Adaları…
IŞİD… Esad… Kandil…
Hak, hukuk, sonra vetire…
Bilim desen hak getire.
Milyon dolarlar…
Asgari ücret…
Bir de anonim şirket...
Hal böyle olunca…
Seyit Onbaşılara 215 okkalık işler…
Geride kalansa gözü yaşlı eşler…